Deze keer schrijf ik geen hoera-verhaal. Jullie zullen het misschien stilaan van me gaan verwachten dat ik steeds positief blijf en er altijd dapper tegenaan ga. Vandaag dus niet. Ik ben moe. Uitgeput en ook wat ontmoedigd.
Ik schreef al in een vorige blog dat de weg van herstel een ware rollercoaster is. De voorbij periode is dat nogmaals gebleken. En dan is het nog maar te hopen dat die rollercoaster effectief naar herstel leidt…
Begin januari ben ik gestart met een nieuwe job. Ik werk nu al twee maanden op de academie voor muziek, woord en dans te Mortsel. Ik werk er twee halve dagen en ben slechts 10 minuutjes onderweg met de fiets. Ideaal lijkt het wel, maar de aanpassing is zwaar. Ik kreeg weer last van een constant stressgevoel met veel onverklaarbare angsten en zelfs paniekaanvallen. Ik moet er geen tekeningetje bij maken dat al die stress mij heel erg moe heeft gemaakt. Door de hoge stress en de vermoeidheid maakte ik dan weer meer fouten, waardoor ik nog meer stress kreeg en nog vermoeider werd. Een vicieuze cirkel met een versterkende neerwaartse spiraal!
Een paar weken heb ik ook last gehad van een heel bizarre angst: op mijn werk en op mijn weg ernaartoe kreeg ik telkens de glasheldere (of zo voelde dat toch) overtuiging dat ik geen broek aanhad of geen kleedje over mijn panty’s. Die gedachte kwam als een kanonschot mijn geest binnengedrongen en deed me plotsklaps naar adem happen. Ik keek dan ogenblikkelijk naar beneden en was dan redelijk snel gerustgesteld. Oef, ik heb een broek aan! Helaas was die geruststelling tijdelijk. Het kwam voor dat ik meerdere keren per uur zo een “kanonschot” moest verwerken.
Die angstklachten zijn ondertussen gelukkig voorbij. De vermoeidheid houdt aan.
Op mijn werk gaat het gelukkig zeer goed. Ik heb fijne collega’s en ik leer snel bij. Het multitasken valt me soms wel zwaar en ik merk dat ik soms nog erg vergeetachtig ben. Als administratief medewerker doe ik ook het onthaal en de telefoon. Dat zorgt ervoor dat ik soms vele balletjes tegelijk in de lucht moet houden. Ik tracht daarom zoveel mogelijk op te schrijven van gestelde vragen via telefoon of aan de balie. Dat geeft me een veiliger gevoel. Mijn directeur is ook een zeer bekwaam leidinggevende en zijn aanwezigheid is eerder als een geruststelling dan een extra stressfactor.
Het lijkt wel ideaal allemaal. Mijn job, het aantal uren, mijn baas, mijn collega’s, de rijafstand, etc en juist daarom is het voor mij moeilijk te accepteren dat ik weer zo’n last heb van die uitputting. Zou het nu juist niet beter met me moeten gaan? Ik ben bang dat de vermoeidheid zal toenemen en dat ik weer zoals vroeger amper mijn bed uitgeraak. En uiteindelijk mijn job verlies.
Over een dikke twee weken volg ik een training bij Ander Leven waarmee veel mensen met CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) mee gebaat zijn. Ik hoop dus dat ik over twee weken deze neerwaartse spiraal kan stoppen.
#CVS #Anderleven #Alexanderconcept #spasmofilie #chronischvermoeid #chronischvermoeidheidssyndroom
