De EMDR slaat aan. Hoera!

Ondertussen ben ik al drie maanden vrij intensief bezig met EMDR-therapie en voel ik vooruitgang! Ik koos ervoor om wekelijks sessies te volgen omdat ik me zo veiliger voel. EMDR opent potjes die je instinctief liever gesloten houdt en soms lukt het niet om het geopende potje diezelfde sessie weer zorgvuldig te sluiten. Drie weken wachten op een volgende sessie en dan maar balanceren op een slappe koord met dat open potje vond ik geen optie. Liever dan maar recht door de vuurzee.

Of dat was toch mijn intentie… Momenteel heb ik een paar weken “rust” ingeschakeld omdat het me even wat te veel werd. Mijn hoofd zat bomvol. Het voelde alsof mijn hersenen geen werkgeheugen meer vrij hadden en in overdrive raakten. Na de feesten neem ik weer een diepe duik naar binnen. En ja, ik hoef er niet om te liegen: ik ben doodsbang.

Naast angst voel ik ook een zeker verlangen de demonen uit het verleden te ontmoeten en niet meer bang van hen te hoeven zijn. Ik heb al mogen ervaren wat die angstaanjagende ontmoetingen voor moois opleveren. Na drie maanden therapie komen (sommige!) triggers minder heftig binnen. Ik merk ze wel op en kan ze soms begroeten: “Hallo, dag trigger. Ik zie u. Ik voel u. Je bent een deel van mij. Welkom.”

Tegenwoordig merk ik ook dat ik duidelijker bij mijn gevoel kan blijven in situaties waarin ik vroeger gemakkelijker over mijn grenzen liet gaan. In een nieuw samengesteld gezin leven is niet altijd gemakkelijk en er moeten soms compromissen gemaakt worden. Meestal sprak ik vroeger al niet uit wat IK wou, maar paste ik mijn mening al aan aan wat ik dàcht dat in het gezin gewenst werd. Wat mijn verlangen dan eigenlijk was, was toen voor mij ook helemaal niet helder. Nu ik uitdrukkelijk ga zoeken naar wat ik het liefste wil, voel ik dat ook beter aan en kan ik dat ook overbrengen. Dat laatste is niet altijd simpel. Aan de overkant bots ik soms op boosheid en frustratie. In dat geval kan ik meestal bij mijn gevoel blijven. De boosheid of frustratie aan de overkant transformeren meestal wel in erkenning zodat een echt gesprek op gang komt. En een meningsverschil is het einde van de wereld niet. Ha, wat een bevrijdende ontdekking!

Met al dat “naar binnen keren” kom ik ook steeds meer in contact met eigen verlangens. Dat brengt soms veel vragen met zich mee over mijn leven, mijn relatie en ons samenleven, vriendschappen, etc. Ook dat is een interessant proces dat ik (dankzij de EMDR?) ben aangegaan.

De klim uit het dal

In één van mijn vorige blogs schreef ik dat ik om te kunnen herstellen eerst vooral veel gas terug moest nemen. Ik omschreef het als de tocht door het dal voor de klim. Gedoseerd rusten en bewegen waren bij die afdaling essentieel. Ook deze afdaling had een flinke portie moed nodig. Ik deed toen al zo weinig… ik was bang dat ik door nog minder te doen nog meer zou achteruitgaan. De beelden van een kwetsbaar creatuurtje, de roos onder een glazen stolp, het kasplantje,… kreeg ik niet zomaar uit mijn hoofd. Op het moment dat mijn heup ook nog eens dienst begon te weigeren door regelmatig gedeeltelijk uit de kom te gaan en ik hierdoor soms nog weinig kracht had in mijn linkerbeen, spookte het beeld van Evelien in een rolstoel in mijn hoofd. Ook in de ogen van het gevaarlijkste beest uit de Mortselse wouden (nl. mijn lief) zag ik lichte angst opschieten.

Gelukkig is het zover niet gekomen. Na het afbouwen en doseren, en vooral het volharden hierin!, kwam eind oktober al meer energie aanzetten. Mijn lichaam had dus ongeveer een halfjaar nodig om me terug een beetje te vertrouwen. Eindelijk kreeg het ruimte om wat te recupereren! En amai, wat was ik blij toen te mogen voelen dat ik meer energie had. En het bleef ook meer beteren. Eind november zei het lief nog: “Voorzichtig hé, schat, je gaat nu wel erg steil omhoog.” Ik begon inderdaad steeds meer hooi op mijn vork te laden. De uitschuiver naar beneden volgde vrij snel: een keelontsteking waarvan ik maar niet volledig hersteld geraak en een nervositeit dat me met een zeer slechte nachtrust opzadelt wat herstellen natuurlijk nog moeilijker maakt.

Ik kan helaas nog niet zeggen dat ik van dat uitschuivertje hersteld ben, maar ik heb wel vertrouwen dat dat nog komt. Echt herstellen is geen rechte lijn naar omhoog, maar een spannende rollercoaster. Ik heb de afgelopen maanden zoveel geleerd over mezelf en mijn lichaam, en hoe ik tot herstel kan komen, dat ik er ook wel in geloof dat ik dit opnieuw kan en kan blijven doen.