Twee weken geleden had ik mijn eerste kiné-sessie bij het UZA en ik ben met een behoorlijk aantal zaken blijven zitten. Het heeft me flink wat tijd gekost om te kunnen verwoorden hoe ik deze sessie heb ervaren. Over het algemeen genomen was ik helaas niet tevreden.
Het begon al met de persoon zelf die de sessie leidde. Voor mij voelde de kinesiste niet aan als iemand die gevoelig, wijs of matuur genoeg is om met deze soort groep aan de slag te gaan. Het was een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Ik schat ze misschien zelfs een jaar of twee jonger, 25 of 26 jaar misschien. Het was uiteraard niet haar jong voorkomen dat me ergerde, maar haar aanpak. Tijdens de sessie kregen we vooral uitleg en deden we enkel de laatste twintig minuten wat stretch- en ontgiftingsoefeningen.
Haar uiteenzetting startte met de sterke verdediging van de nieuwe maatregelen om het aantal kiné-sessies bij CVS/fibro-patiënten flink te beperken. Voor mij en voor vele andere patiënten kunnen kiné-sessies een grote last van onze schouders nemen. We ondergaan dan massage, triggerpointtherapie, lymfedrainage, etc. Achteraf zijn we terug wat meer “mens”. Ik ga ongeveer om de twee weken naar mijn persoonlijke kinesist en ik krijg ook telkens oefeningen mee. Ik ken andere CVS’ers/fibro’s die twee keer per week gaan en anders vergaan van de pijn of de hoeveelheid morfine nog meer moeten opdrijven. Het beperken van het aantal beurten tot 17, levenslang! vind ik dan ook echt onbegrijpelijk en dat een kinesiste die voor een groep CVS’ers staat die maatregel nog eens verdedigt dat kan er bij mij helemaal niet in. De kinesiste verpakte dat ook nog eens als cadeau voor ons als patiënt. Haar argumentatie hield in dat we als patiënt beter niet afhankelijk worden van een therapeut… Zij promootte beweging, stretch- en ontgiftingsoefeningen, op termijn onafhankelijk van een kinesist.
Begrijp mij niet verkeerd! Ik ben ook een enorme voorstander van beweging en lichaamsoefeningen, hoor. Ik doe zelf regelmatig yoga en yoga maakt voor mij een groot verschil! Samen met zelfmassage kan ik zo zélf heel veel pijn aanpakken. Maar soms, in mijn slechte periodes is dat gewoon niet genoeg en kan ik het niet alleen.
Daarenboven werd mij in ditzelfde traject ook geadviseerd om eens bij mijn huisarts te vragen naar spierontspanners (Rivotril). Dat vind ik toch erg tegenstrijdig en dan ben ik geneigd te geloven dat er hier iets niet klopt. Zijn we dan toch niet gewoon beter eerlijk te zijn? Een goede kinésist kan voor mij veel betekenen en veel pijn wegwerken… en ja, die pijn is inderdaad slechts tijdelijk weg. Een week later heb ik misschien weer een geblokkeerde nek, pijnlijke rug of gevoelige heup. En dan heb ik weeral die kinésist nodig… Maar, met de spierontspanners hebben we toch helemaal hetzelfde verhaal van afhankelijkheid? Ik kan begrijpen dat kiné-sessies onze staat weer veel geld kosten. Als ik voor de spierontspanners ga, ben ik een goede sponsor van de farmaceutica.
Het zaakje stinkt.
De beperking van het aantal kine-sessies tot 17 is een besparingsmaatregel.
Maar bon, terug naar de eerste kine-sessie bij het UZA. De groep was na het pleidooi voor maximum 17 kiné-beurten met verstomming geslagen. Niemand reageerde. En mevrouw de kinesiste begreep niet hoe het kwam dat we zo stil waren, want in andere groepen krijgt ze meestal wel veel reactie. Ze vond onze stilte vreemd en dat heeft ze verschillende keren herhaald. Ze vroeg op een bepaald moment ook in verband met de magere reacties of we misschien moe waren… Nou… SERIEUS?!
Natuurlijk zijn we moe! En daarbovenop zijn we boos, voelen we ons niet begrepen DOOR JOU en we zijn hierom ook verdrietig! Dat gold althans voor mij. Ik kon me toen niet meer sterk houden en ik ben in tranen uitgebarsten. Op al haar vragen wat er scheelde of ze iets verkeerd had gezegd etc. kon en wou ik haar geen antwoord geven. Ik was bang voor de scherpheid van mijn eigen woorden. Ik zat dan ook met veel frustratie tegenover haar. Ik zag een dametje van mijn leeftijd die het zo mooi voor mekaar scheen te hebben: gezond, een inkomen én een hele hoop boekenwijsheid, zonder ervaring en fijngevoeligheid. Ik werd er gewoon kwaad van. EN DEZE PERSOON GAAT MIJ HELPEN?! De kwaadheid durfde ik niet los te laten, in de plaats daarvan bleven de tranen maar komen. Ik snelde het lokaal uit.
Na me een tijdje op het toilet verstopt te hebben, kwam ik weer te voorschijn en mevrouwtje de kinesist stond me op te wachten. Ze vroeg nogmaals wat er scheelde. Ik zei dat ik moe was en heel emotioneel en dat het nu geen zin had om er over te spreken omdat ik bang was dingen te zeggen die buiten proportie zouden zijn. Dan wou ze mij knuffelen… Oh god nee… Voelde ze dat dan echt niet aan dat een knuffel gewoon OUT OF THE QUESTION was? Ik heb haar poging tot knuffel afgeweerd en nam weer plaats in het lokaal.
We waren aanbeland bij de theorie over de conditietest. Om onze conditie te bepalen gaf ze ons de vrijblijvende opdracht om drie dagen achter elkaar elke dag zolang mogelijk te gaan wandelen. “Zolang mogelijk wandelen… dat kan heel lang zijn… ook voor iemand met CVS”, dacht ik. Ik heb haar proberen duidelijk te maken dat ik dat een heel beangstigende opdracht vond. Ik legde uit dat ik mijn grenzen niet aanvoel. De verwoording “tot je echt niet meer kan” is voor mij een heel extreme uitdrukking. Ik voel me dan aangezet mijn doorzettingsvermogen aan te spreken en mijn doorzettingsvermogen is -zonder een goede meester- een gevaarlijk beest. Haar reactie op mijn uitdrukking van twijfel en angst was dat ik die conditietest niet MOEST doen. Voor mij was dat een ontgoochelend antwoord omdat ik wel gemotiveerd aan dit traject gestart ben en dat ik er ook zoveel mogelijk wil uithalen. Ik heb haar dat ook proberen uit te leggen dat ik wél wil, maar dat ik gewoon probeer te begrijpen wat ze precies bedoelt, zodat ik op een veilige manier mijn conditie kan testen, maar ze begreep me gewoon niet en ik bleef met mijn vragen zitten.
Na de sessie ging ik ontgoocheld terug naar huis. Ondertussen heb ik mijn frustraties en dergelijke ook al teruggekoppeld. Ze gaan met mijn feedback aan de slag voor de toekomstige sessies. Er werd ook beaamd dat kine-sessies inderdaad soms echt nodig zijn om bijvoorbeeld sterke knopen in de spieren los te maken. Lichaamsoefeningen zijn ook heel belangrijk om hopelijk de patiënt op termijn geheel therapeutonafhankelijk te krijgen. In verband met de conditietest werd me aangeraden toch niet helemaal tot het uiterste te gaan, maar een redelijk maximum te bepalen. Dagelijks een halfuur wandelen werd dan voorgesteld, maar dat doe ik nu al sowieso. Dus daar zit ik wederom met vragen, maar die stel ik graag bij een volgende sessie.
Met heel dit verhaal neer te schrijven voel ik ook een zekere trots. Voor mij klopte er iets niet. Ik voelde me niet begrepen en ik heb mijn tranen laten stromen. Ik heb mijn verdriet laten zien en ik heb mijn eigen emoties niet in vraag gesteld. Door voorgaande therapieën waarbij het erin werd gedrild door te zetten, niet het slachtoffer te zijn maar in je kracht te gaan staan was dat niet evident meer voor me. Ik ben in die therapieën wat de kluts kwijt geraakt in wat nu precies “verantwoordelijkheid opnemen” is waardoor grenzen stellen en zelfzorg als snel in de categoie slachtoffeschap terecht kwam.
In mijn ogen ging ik nu “in mijn slachtoffer staan”, nam ik de tijd te ontrafelen wat me precies zo boos en verdrietig maakte. Ik kon het zo goed communiceren naar het UZA dat ze ermee aan de slag kunnen voor de toekomst. Hoera! Wat gebeuren er toch goede dingen als ik van me laat horen!
