Ik neem me al jaren voor mijn verhaal publiek te maken. Telkens is er wel iets dat me tegenhoudt: te weinig tijd, twijfel, geen energie, angst, schaamte,… Want naast mijn beperkende vermoeidheid en pijnen, heb ik ook last van beperkende gedachtes: Wat zullen de mensen denken? Zullen ze me niet veroordelen? Zullen ze niet denken dat ik niet hard genoeg mijn best doe? Zullen ze niet denken dat het tussen mijn twee oren zit? Zullen ze me geen aansteller vinden?

moeilijke kiezels​

De afgelopen drie jaar heb ik echter al deze (ver)oordelingen al over me heen gekregen. Bij zowel familie, vrienden en kennissen als dokters, therapeuten stootte ik al op ongeloof en onbegrip. En hé! weet je wat?! Ondanks die pijnlijke woorden of afkeurende blikken ben ik er nog. En misschien zelfs dankzij die moeilijke kiezels op mijn pad weet ik nu beter hoe ik mijn leven wens te bewandelen.

​

Ik besef nu dat ik trots mag zijn op mezelf en op mijn liefsten. Wij zijn al erg moedig vele uitdagingen tegemoet gegaan. Dank je wel, Ebe, Sterre en Merel, mijn cadeaukinderen. Ik schrijf dit mijn tranen in mijn ogen, want jullie zijn zo prachtig, ik zou jullie niet willen missen in mijn leven. En dank je wel lieve schat, je bent een fantastisch lief!

Mijn persoonlijk pad wil ik hier delen voor mezelf, mijn naasten en de wereld. Ik hoop via deze blog een beetje uit de schaduw te kunnen treden die mijn ziekte over mijn leven heeft getrokken. Via deze blog laat ik graag wat meer van mezelf zien, ook al voelt dat nu heel kwetsbaar. Carrière maken zit er momenteel niet in voor mij, de kunst van het leven leren wel. Hopelijk weet ik af en toe eens een glimlach op iemands gezicht te toveren, of een iemand een traantje te ontfutselen.